De kracht van wandelen!

Waarom ik na de Tilburg Ten Miles leerde dat vertragen ook kracht is

Afgelopen zomer trainde ik wekenlang voor de Tilburg Ten Miles. Alles draaide om dat ene moment: die 16 kilometer uitlopen.
Ik hield mijn schema strak aan, trainde volgens hartslagzones, lette op voeding en slaap. Het gaf me houvast, structuur, controle, (dacht ik).

En ja — ik liep hem uit. Op karakter.
Maar trots? Nee. Trots was ik niet.

Mijn lichaam voelde gespannen, mijn ademhaling bleef hoog en diep vanbinnen wist ik: dit klopt niet. Tijdens de laatste weken voor de Ten Miles kreeg ik steeds meer last van mijn lies, heup en bil. Mijn psoasspier, een typische stressblessure, alsof die spier letterlijk “vast” zat. 

Mijn lichaam probeerde me iets te vertellen

De weken na de race voelde ik me leeg, prikkelbaar en moe. Mijn herstel ging traag en ik had het gevoel dat mijn systeem continu “aan” stond. Ik sliep steeds slechter, had last van nachtzweten en schrok vaak wakker van de meest verschrikkelijke nachtmerries.
Eerst dacht ik dat ik gewoon moest bijtanken, maar al snel besefte ik dat dit geen gewone vermoeidheid was. Hoe meer ik mij bezighoudt met hormonen en hormonale schommelingen hoe meer ik er achter kwam dat ik veel te streng was voor mezelf. Door een te streng schema en de lat weer eens torenhoog te leggen omdat ik alles zie als een competitie, ook naar mezelf. Ging ik continu over mijn grens, eiste ik veel te veel van mijn lichaam en dat gaf stress. Stress zorgt voor ontregeling in je hormoonhuishouding waardoor je dus iedere keer weer allerlei klachten krijgt.

Ik zit in de peri-menopauze, ik heb het maar gewoon te accepteren. Ik ben 40, mijn oma, moeder en tante kwamen ook vroeg in deze fase dus mij er tegen verzetten heeft geen zin, ik kan het maar beter omarmen. Dat betekent waar ik vroeger sterker werd van veel en hard trainen, lijkt dat nu juist averechts te werken. En dus moet ik slimmer zijn, dan die verdomde hormonen! 

Wandelen als herstel.

Een klein beetje noodgedwongen heb ik er voor gekozen het hardlopen even los te laten, niet voor lang hoor want na 8 november pak ik het hardlopen weer op, maar op een hele andere manier. Daarover later meer. Tijdens de vakantie in Spanje tijdens de herfstvakantie ben ik in de ochtenden een strandwandeling gaan makken, alleen of samen met Paul. Maar vooral in alle rust en zonder doel. Ik betrapte mij er de eerste keer op dat ik toch ging kijken hoeveel stappen ik had gezet of hoeveel km het nu was geweest en als ik op 3,8 uitkwam dan liep ik nog een stukje extra om die 4 vol te maken. Hoe vaker ik ging, hoe minder ik mij hier nog op focuste. Ik ging juist steeds meer genieten van de omgeving, de rust, de zee en mijn blote voeten in het zand. Ik besloot om tussen de vakantie en mijn ingreep alleen nog een keer met Liv te trainen voor de Warandeloop, maar verder het hardlopen eens even helemaal los te laten.

Op 23 oktober werd ik voor de tweede keer dit jaar geholpen aan mijn linkerbeen. Dat betekende dat ik daarna sowieso 14 dagen niet intensief mag sporten en dus blijft wandelen op dit moment over. 

In het begin geeft deze "verplichte" rust stress, want je staat altijd AAN, je bent altijd je runs aan het plannen, je stelt je er op in... en nu NIKS! Dus voel je je opgefokt, het zijn een soort afkickverschijnselen. Je moet er even doorheen.

Maar naarmate ik vaker ging wandelen — bewust, in een fijn tempo, zonder prestatiedoel — merkte ik iets bijzonders.
Mijn lichaam ontspande. Mijn ademhaling zakte. Mijn nachten werden rustiger. En langzaam voelde ik weer verbinding met mezelf in plaats van die altijd durende strijd.

Wat wandelen doet in de peri-menopauze

Wandelen lijkt simpel, maar als je het op het juiste tempo doet — niet slenteren, maar ook niet forceren — is het een krachtig medicijn.

• Het verlaagt cortisol (je stresshormoon) en helpt je zenuwstelsel tot rust te komen.
• Het stimuleert vetverbranding zonder dat je lijf in overdrive gaat.
• Het versterkt botten en gewrichten, wat juist in deze levensfase belangrijk is.
• Het herstelt je hormoonbalans, omdat je beweegt in plaats van presteert.

In een tijd waarin alles sneller lijkt te moeten, vraagt je lichaam soms juist om te vertragen. En dat is geen teken van zwakte, maar slimmer omgaan met jezelf.

Vertragen als nieuwe vorm van kracht

De Tilburg Ten Miles was geen overwinning, maar een hele goede les. Mijn psoasspier en mijn vermoeidheid waren geen tegenslag, maar een boodschap: “Je hoeft niet meer te bewijzen dat je sterker, sneller, meer competitief bent dan de rest. Je mag leren luisterenen lopen op gevoel.”

Wandelen is voor mij niet het tegenovergestelde van hardlopen, maar de basis ervan geworden van mijn dagelijkse beweging.
Het brengt balans, rust en helderheid — precies wat deze fase van het leven vraagt.

Wil jij die balans vinden?

Speciaal voor vrouwen van 35+ heb ik naast de small group lessen die helemaal in lijn staan met onze levensfase ook een Power Walk training. Tijdens deze walk lopen we op een perfect tempo waarbij vetverbranding, ademhaling en houding centraal staan. De walks zijn iedere week anders en hebben verschillende elementen waar we - Rust, mobiliteit, hormonale balans behandelen. Perfect in combinatie met de krachttrainingen van de small group lessen.