Een pilletje voor het slapen gaan!

Zoals jullie ondertussen al wel weten, ik ben een vrouw van 40. Moeder van een dochter van 11. Een druk leven – hockeytraining, hockeywedstrijden, huishouden, ik had een zwaar intensieve baan, proberen om tussendoor nog met vriendinnen af te spreken, een overvolle agenda en dan ook nog proberen om te gaan sporten en fit te blijven. Ik ging altijd maar door, tot mijn lijf begon te protesteren en ik soms de controle over mijn emoties en gedachten verloor.

Dus na een aanvaring op mijn werk stortte ik in, en daar zat ik dan: moe, gespannen, emotioneel, overprikkeld. Soms uit het niets in tranen. En wat krijg je dan te horen van je omgeving? “Ik dacht dat jij niet van gedoe hield?”, "Je bent niet echt jezelf!" of “Zo ken ik jou helemaal niet?” "Kun je het allemaal nog wel aan?" "Het komt natuurlijk door het sporten, jij sport echt veel!" Alsof je van sporten (mijn uitlaatklep) ineens veranderd en niet meer die sterke vrouw bent die je altijd was. Door dit soort vragen ging ik mij alleen maar meer irriteren want ik was ergens diep van binnen nog steeds dezelfde maar ik was het gewoon even kwijt!

Na 3 a 4 slapeloze nachten, (die maandelijks terugkeerde) belde ik de huisarts.
En wat doet de huisarts bij het eerste telefoontje? Oxazepam. Oftewel: antidepressiva.

Met de woorden; “Neem een halfuurtje voor u gaat slapen maar een pilletje, dat haalt de scherpe randjes er af". Hoe makkelijk krijgen wij in Nederland antidepressiva? Met een telefoontje dus, alsof ze je adviseren een paracetamolletje te nemen.

Niet overspannen, maar hormonen

En dit is precies het punt: ik ben helemaal niet depressief. En ook niet overspannen van te hard werken, een drukke agenda, of van het sporten. Wat er speelt, is iets heel anders: mijn hormonen zijn met me aan de haal. Welkom in de wondere wereld van de peri-menopauze. 

Wist je dat dit al vanaf je 35e kan beginnen? Niemand die het je vertelt. Tot je ineens huilend voor de wasmachine staat omdat er weer drie vieze hockeysokken onder het vandaan kwamen, 

Hoe het voelt;

• Slapeloze nachten: om 3 uur ’s nachts klaarwakker, piekeren, verhoogde hartslag en badend in het zweet.
• Nachtelijk zweten: alsof je middenin de tropen woont, terwijl het buiten gewoon vriest.
• De week voor je ongesteld moet worden: denken dat je weg wilt van je gezin. Je partner irriteert je, je kinderen kun je wel achter het behang plakken. En het ergste? Je weet dat het niet echt zo voelt, maar op dat moment kun je het niet stoppen.
• Emoties all over the place: huilen of gillen om het minste of geringste, terwijl je jezelf hoort denken: “Doe normaal, dit ben jij helemaal niet.”
• Angstig: bang voor nieuwe dingen, bang voor verandering, alsof je ineens een versie van jezelf bent die niet durft wat je vroeger gewoon deed.
• Opgejaagd; de hele dag een hoge hartslag, het gevoel hebben dat je iets moet doen.
• Overprikkeling: verjaardagsfeestjes, etentjes of een avondje uit… je zou er gezellig moeten staan, maar liever zit je met een dekentje in een hoekje op de bank omdat het gewone leven je die week al leeggezogen heeft.
• Je uiterlijk: je voelt je lelijk, opgeblazen, grauw… en dan dat stemmetje: “Straks verlaat hij me nog voor een jongere versie.” Maar hé, laten we eerlijk zijn: dat zou eigenlijk dom zijn. Want dan mag hij over een paar jaar gewoon nóg een keer door dit circus heen. 😉

Vrouwen aan de antidepressiva 

En ik geloof echt dat ik niet de enige ben. Zóveel vrouwen van 35+ krijgen standaard antidepressiva voorgeschreven, terwijl het probleem gewoon in hun hormoonhuishouding zit.

• Je slaapt slecht → pilletje.
• Je voelt je labiel → pilletje.
• Je bent moe → pilletje.

Het is de makkelijke weg. Het is de weg naar een korte tijdelijke symptoombestrijding, maar het is geen oplossing voor het probleem; namelijk je hormonen. Dus zou een huisarts eerst moeten kijken naar je leeftijd en het échte gesprek aan moeten gaan – “zou dit misschien door je hormonen komen?”