Huilend over de finish!

Huilend over de finish – hoe spanning mijn Tilburg Ten Miles verpestte

Ik had me er zo op verheugd: de Tilburg Ten Miles. Wekenlang getraind, mijn tempo opgebouwd, mijn voeding getest, alles leek te kloppen. Ik voelde me sterk en voorbereid. Dit moest mijn race worden.

Maar rond de 10 kilometer sloeg het noodlot toe. Een scherpe pijn in mijn heup, diep vanbinnen, alsof mijn hele lijf in de kramp schoot. Bij 12 kilometer stonden Paul en Liv te juichen langs de kant – een moment dat normaal pure trots en energie geeft – maar ik kon alleen maar huilen. De pijn, de frustratie, de machteloosheid… het kwam er allemaal uit. Toch liep ik door. Stap voor stap, tranen over mijn wangen, tot ik de finish bereikte.

Ja, ik heb hem uitgelopen. Maar niet op de manier die ik wilde. Huilend, gebroken, verslagen.

Twee dagen later zat ik bij de fysio, opnieuw in tranen. Niet omdat de pijn nog zo hevig was – die was eigenlijk bijna helemaal weg – maar omdat ik het niet begreep. Ik had alles goed gedaan. Al die trainingen, al die voorbereidingen… en tóch liep ik helemaal vast.

De verklaring? Het was niet mijn voorbereiding die tekort schoot. Het was mijn zenuwstelsel. De psoas, die diepe heupspier, reageert enorm op spanning en stress. Al die opgebouwde wedstrijdspanning, de druk die ik mezelf oplegde, de hormonen die door mijn lijf gierden – mijn psoas trok zich gewoon dicht. Een “stressblessure”. En daarom: twee dagen later was ik pijnvrij, alsof er nooit iets aan de hand was geweest.

En eerlijk: ik weet ook van mezelf dat ik vaak te streng en te kritisch ben. Ik wil het goed doen, altijd, overal. Voor mezelf, voor anderen. Maar juist daardoor bouw ik zoveel spanning op dat mijn lichaam op slot gaat. Mijn hoofd en mijn hormonen rennen harder dan mijn benen.

Wat ik hiervan geleerd heb?

• Wedstrijdvoorbereiding is méér dan kilometers maken.
• Ik moet niet alleen mijn benen en longen trainen, maar ook mijn ontspanning.
• En ik mag wat liever zijn voor mezelf. Want streng zijn brengt me niet sneller naar de finish – het breekt me juist af onderweg.

Ik ben trots dat ik de finish heb gehaald. Maar ik ben ook eerlijk: dit was niet de race die ik wilde lopen. Volgende keer wil ik niet alleen goed voorbereid zijn in mijn lijf, maar ook in mijn hoofd. Zodat ik niet huilend, maar lachend over de finish kan komen.