Afterparty?!

“Van discobal naar dekentje – mijn zenuwstelsel in 2025 heeft de afterparty opgegeven”

Let's talk 2025.

Er bestaan auto’s die bijna zelf rijden, koelkasten die je vertellen dat je melk op is, en horloges die je hartslag, stressniveau en humeur meten.

Allemaal leuk en aardig — maar mijn zenuwstelsel draait blijkbaar op Windows 95.

Vroeger, in de tijd dat ik zelf de discobal was, werkte ik nachten in overvolle kroegen en clubs.

Rookmachines, knipperlichten, mensen die schreeuwden in je oor — ik vond het geweldig.

Een nachtje doorhalen? Geen probleem. Frietje joppie met mayo om 4:00, twee uurtjes slapen, en hup, weer door alsof ik een oplaadbare Duracell was.

Fast forward naar nu:

Eén verjaardagsfeest met een bluetoothspeaker en te fel licht en ik heb drie dagen nodig om te herstellen.

Serieus — ik heb hardloopwedstrijden gelopen die minder uitputtend waren.

De hormonenrevolutie (oftewel: welkom in de perimenopauze)

Blijkbaar heeft mijn lichaam besloten dat het tijd is voor een herstructurering van het management.

Oestrogeen en progesteron zijn met pensioen gegaan zonder opvolger, en mijn zenuwstelsel heeft geen memo gekregen.

Waar ik vroeger geluid, geur en chaos nog netjes kon filteren, komt nu alles binnen als een soort surround sound van emoties, geluiden en lichtflitsen.

De geur van parfum? Overweldigend.

Een druk terras? Marathon voor mijn brein.

Een huilende baby? Paniek in controle kamer.

En dat is dus geen “aanstellerij”.

Tijdens de peri- menopauze daalt je progesteron (de natuurlijke kalmeerder), en oestrogeen — dat o zo fijne hormoon dat serotonine en dopamine in toom houdt — springt vrolijk op en neer als een peuter op een trampoline.

Gevolg: mijn stresssysteem staat standaard op “aan”.

De wetenschap achter het hysterische brein

Kijk, ik ben geen neuroloog, maar het is simpel:

minder oestrogeen = minder serotonine = meer spanning = meer prikkelgevoeligheid.

Tel daar slechte slaap, nachtelijk zweten en een dalende tolerantie voor domme gesprekken bij op,

en voilà: het recept voor de 2025-versie van mij.

Mijn zenuwstelsel is overbezet, onderbetaald en weigert nog over te werken.

En toen kwam alcohol om het af te maken

Ah, alcohol.

De oude vriendin die altijd gezellig leek, maar in 2025 meer wegheeft van die ene meid die je avond verpest.

Eén glas wijn en ik slaap als een hyperactieve eekhoorn.

Twee glazen en ik word om 3:00 wakker met hartkloppingen, dorst, spijt en de gedachte dat ik misschien toch mijn testament moet updaten.

Wat alcohol nu met mijn systeem doet:

• het verhoogt cortisol, mijn stresshormoon (alsof dat nog nodig was),
• het verstoort de diepe slaap,
• het vraagt zoveel van mijn lever dat die mijn hormonen niet meer netjes kan afbreken,
• en het rooft magnesium en B-vitamines — precies wat mijn zenuwstelsel nodig heeft om niet te flippen.

Kortom: alcohol is als een brandalarm in een bibliotheek.

Alles was net een beetje rustig, en BAM, daar gaat de sirene weer.

Mijn nieuwe strategie: rust is het nieuwe rock-’n-roll

Ik heb geleerd om slim te plannen.

Niet meer één of twee sociale dingen in één weekend.

Eén feestje is genoeg — met vooraf rust, en achteraf een dag waarin niemand iets van me wil.

Mijn agenda is tegenwoordig een zorgvuldig evenwicht van:

• één sociaal moment,
• één moment van totale afzondering,
• en één moment waarop ik doe alsof ik spontaan ben, maar het eigenlijk ingepland heb.

En ik drink nu veel vaker alcoholvrij, wat in 2025 gelukkig eindelijk normaal is — maar waar ik de dagen na het feest vaak erg dankbaar voor ben!

Conclusie: ik ben niet saai, ik ben geüpgraded

Het is niet dat ik niks meer kan hebben.

Ik functioneer prima — zolang de wereld niet te fel, te luid of te vol is.

Mijn zenuwstelsel heeft gewoon een nieuwe gebruiksaanwijzing gekregen:

minder ruis, meer rust.

Dus mocht je me zien vertrekken van een feestje terwijl de rest net losgaat:

nee, ik ben niet de saaie tante geworden.

Ik ben gewoon een vrouw die haar systeem begrijpt — en liever helder wakker wordt dan half dood ontwaakt.