Krachttraining tijdens de perimenopauze — omdat je sterker bent dan je hormonen

Er komt een moment waarop je lichaam niet meer helemaal doet wat het altijd deed.
Je slaapt slechter, je energie schommelt, je herstelt trager van trainingen of een avondje uit — en ineens lijkt die ene spijkerbroek een eigen mening te hebben. 

Welkom in de peri-menopauze!

Geen drama, geen doemdenken.
Je lijf verandert, punt.
En dat betekent dat je mag meebewegen — letterlijk.
Want wat je nu nodig hebt, is niet meer cardio of minder eten, maar meer kracht. Want tot deze fase heeft je lichaam voor jou gezorgd en nu is het tijd om lief te zijn voor je lichaam.

“Van discobal naar dekentje – mijn zenuwstelsel in 2025 heeft de afterparty opgegeven”

Let's talk 2025.

Er bestaan auto’s die bijna zelf rijden, koelkasten die je vertellen dat je melk op is, en horloges die je hartslag, stressniveau en humeur meten.

Allemaal leuk en aardig — maar mijn zenuwstelsel draait blijkbaar op Windows 95.

Vroeger, in de tijd dat ik zelf de discobal was, werkte ik nachten in overvolle kroegen en clubs.

Rookmachines, knipperlichten, mensen die schreeuwden in je oor — ik vond het geweldig.

Een nachtje doorhalen? Geen probleem. Frietje joppie met mayo om 4:00, twee uurtjes slapen, en hup, weer door alsof ik een oplaadbare Duracell was.

Fast forward naar nu:

Eén verjaardagsfeest met een bluetoothspeaker en te fel licht en ik heb drie dagen nodig om te herstellen.

Serieus — ik heb hardloopwedstrijden gelopen die minder uitputtend waren.

De hormonenrevolutie (oftewel: welkom in de perimenopauze)

Blijkbaar heeft mijn lichaam besloten dat het tijd is voor een herstructurering van het management.

Oestrogeen en progesteron zijn met pensioen gegaan zonder opvolger, en mijn zenuwstelsel heeft geen memo gekregen.

Waar ik vroeger geluid, geur en chaos nog netjes kon filteren, komt nu alles binnen als een soort surround sound van emoties, geluiden en lichtflitsen.

De geur van parfum? Overweldigend.

Een druk terras? Marathon voor mijn brein.

Een huilende baby? Paniek in controle kamer.

En dat is dus geen “aanstellerij”.

Tijdens de peri- menopauze daalt je progesteron (de natuurlijke kalmeerder), en oestrogeen — dat o zo fijne hormoon dat serotonine en dopamine in toom houdt — springt vrolijk op en neer als een peuter op een trampoline.

Gevolg: mijn stresssysteem staat standaard op “aan”.

De wetenschap achter het hysterische brein

Kijk, ik ben geen neuroloog, maar het is simpel:

minder oestrogeen = minder serotonine = meer spanning = meer prikkelgevoeligheid.

Tel daar slechte slaap, nachtelijk zweten en een dalende tolerantie voor domme gesprekken bij op,

en voilà: het recept voor de 2025-versie van mij.

Mijn zenuwstelsel is overbezet, onderbetaald en weigert nog over te werken.

En toen kwam alcohol om het af te maken

Ah, alcohol.

De oude vriendin die altijd gezellig leek, maar in 2025 meer wegheeft van die ene meid die je avond verpest.

Eén glas wijn en ik slaap als een hyperactieve eekhoorn.

Twee glazen en ik word om 3:00 wakker met hartkloppingen, dorst, spijt en de gedachte dat ik misschien toch mijn testament moet updaten.

Wat alcohol nu met mijn systeem doet:

• het verhoogt cortisol, mijn stresshormoon (alsof dat nog nodig was),
• het verstoort de diepe slaap,
• het vraagt zoveel van mijn lever dat die mijn hormonen niet meer netjes kan afbreken,
• en het rooft magnesium en B-vitamines — precies wat mijn zenuwstelsel nodig heeft om niet te flippen.

Kortom: alcohol is als een brandalarm in een bibliotheek.

Alles was net een beetje rustig, en BAM, daar gaat de sirene weer.

Mijn nieuwe strategie: rust is het nieuwe rock-’n-roll

Ik heb geleerd om slim te plannen.

Niet meer één of twee sociale dingen in één weekend.

Eén feestje is genoeg — met vooraf rust, en achteraf een dag waarin niemand iets van me wil.

Mijn agenda is tegenwoordig een zorgvuldig evenwicht van:

• één sociaal moment,
• één moment van totale afzondering,
• en één moment waarop ik doe alsof ik spontaan ben, maar het eigenlijk ingepland heb.

En ik drink nu veel vaker alcoholvrij, wat in 2025 gelukkig eindelijk normaal is — maar waar ik de dagen na het feest vaak erg dankbaar voor ben!

Conclusie: ik ben niet saai, ik ben geüpgraded

Het is niet dat ik niks meer kan hebben.

Ik functioneer prima — zolang de wereld niet te fel, te luid of te vol is.

Mijn zenuwstelsel heeft gewoon een nieuwe gebruiksaanwijzing gekregen:

minder ruis, meer rust.

Dus mocht je me zien vertrekken van een feestje terwijl de rest net losgaat:

nee, ik ben niet de saaie tante geworden.

Ik ben gewoon een vrouw die haar systeem begrijpt — en liever helder wakker wordt dan half dood ontwaakt. 

Huilend over de finish – hoe spanning mijn Tilburg Ten Miles verpestte

Ik had me er zo op verheugd: de Tilburg Ten Miles. Wekenlang getraind, mijn tempo opgebouwd, mijn voeding getest, alles leek te kloppen. Ik voelde me sterk en voorbereid. Dit moest mijn race worden.

Maar rond de 10 kilometer sloeg het noodlot toe. Een scherpe pijn in mijn heup, diep vanbinnen, alsof mijn hele lijf in de kramp schoot. Bij 12 kilometer stonden Paul en Liv te juichen langs de kant – een moment dat normaal pure trots en energie geeft – maar ik kon alleen maar huilen. De pijn, de frustratie, de machteloosheid… het kwam er allemaal uit. Toch liep ik door. Stap voor stap, tranen over mijn wangen, tot ik de finish bereikte.

Ja, ik heb hem uitgelopen. Maar niet op de manier die ik wilde. Huilend, gebroken, verslagen.

Twee dagen later zat ik bij de fysio, opnieuw in tranen. Niet omdat de pijn nog zo hevig was – die was eigenlijk bijna helemaal weg – maar omdat ik het niet begreep. Ik had alles goed gedaan. Al die trainingen, al die voorbereidingen… en tóch liep ik helemaal vast.

De verklaring? Het was niet mijn voorbereiding die tekort schoot. Het was mijn zenuwstelsel. De psoas, die diepe heupspier, reageert enorm op spanning en stress. Al die opgebouwde wedstrijdspanning, de druk die ik mezelf oplegde, de hormonen die door mijn lijf gierden – mijn psoas trok zich gewoon dicht. Een “stressblessure”. En daarom: twee dagen later was ik pijnvrij, alsof er nooit iets aan de hand was geweest.

En eerlijk: ik weet ook van mezelf dat ik vaak te streng en te kritisch ben. Ik wil het goed doen, altijd, overal. Voor mezelf, voor anderen. Maar juist daardoor bouw ik zoveel spanning op dat mijn lichaam op slot gaat. Mijn hoofd en mijn hormonen rennen harder dan mijn benen.

Wat ik hiervan geleerd heb?

• Wedstrijdvoorbereiding is méér dan kilometers maken.
• Ik moet niet alleen mijn benen en longen trainen, maar ook mijn ontspanning.
• En ik mag wat liever zijn voor mezelf. Want streng zijn brengt me niet sneller naar de finish – het breekt me juist af onderweg.

Ik ben trots dat ik de finish heb gehaald. Maar ik ben ook eerlijk: dit was niet de race die ik wilde lopen. Volgende keer wil ik niet alleen goed voorbereid zijn in mijn lijf, maar ook in mijn hoofd. Zodat ik niet huilend, maar lachend over de finish kan komen.

Als je hoofd niet meer meewerkt

De laatste tijd merk ik dat mijn hoofd wel eens met mij aan de haal gaat, typische ADHD klachten zei de Praktijkondersteuner - maar ondertussen weet ik wel beter. Ik vergeet afspraken of het boodschappenlijstje, plan soms twee dingen tegelijk en loop geregeld rond met het gevoel dat er een mist in mijn hoofd hangt. “Brain fog” noemen ze dat. Nou, ik kan je vertellen: het voelt alsof je je eigen agenda niet meer begrijpt en je gedachten zich verschuilen achter een dikke laag watten.

Voor deze fase dacht ik altijd dat ik mijn zaakjes goed op orde had. Agenda bijhouden, plannen, structuur – geen probleem. Nu merk ik dat het me soms compleet ontglipt. Dan sta ik in de keuken en weet ik niet meer wat ik ook alweer wilde pakken. Of ik open mijn telefoon en ben meteen vergeten waarom. Het klinkt misschien onschuldig, maar als je midden in werk, gezin en sociaal leven zit, voelt het allesbehalve onschuldig. Het voelt chaotisch en soms zelfs frustrerend.

Waar komt het vandaan?

In de peri-menopauze verandert er van alles in je lijf. Hormonen die jarenlang vanzelfsprekend hun werk deden, gaan schommelen. Oestrogeen en progesteron hebben invloed op je hersenen, je energie en je geheugen. Het is dus niet zo gek dat ik me zo warrig voel – mijn brein draait mee op een achtbaan die ik zelf niet bestuur.

Wat helpt mij (een beetje) door de mist heen?

Ik merk dat kleine aanpassingen verschil maken:

• Eén (gedeelde) agenda. Geen losse briefjes of notities meer overal, maar alles op één plek.
• Reminders instellen. Ik zet alarms in mijn telefoon voor afspraken, zodat ik niet afhankelijk ben van mijn geheugen.
• Rustmomenten pakken. Als ik te veel tegelijk doe, gaat het gegarandeerd mis. Even wandelen of rustig ademhalen helpt om mijn hoofd te resetten.
• Lief zijn voor mezelf. Dit is misschien nog wel de grootste uitdaging. Accepteren dat mijn brein nu anders werkt, zonder mezelf steeds af te straffen.
• Je móet niks. Even een dag de was, de was laten of een keer niet stofzuigen maar een serie kijken met een kop thee zorgt voor ontspanning.

Waarom ik dit deel

Ik schrijf dit niet omdat ik dé oplossing heb. Ik deel dit omdat ik denk dat veel vrouwen hiertegenaan lopen, maar er niet altijd over praten. Het voelt kwetsbaar om toe te geven dat je afspraken vergeet of dingen laat verslonzen. Toch helpt het mij om er woorden aan te geven – het haalt de schaamte eraf.

En wie weet herkent iemand zich hierin en voelt zich daardoor minder alleen. Want dat is misschien wel de belangrijkste les die ik leer in deze fase: je hoeft het niet allemaal perfect te doen, en je hoeft het zeker niet alleen te doen. Praat er over met elkaar, maar ook met je partner en je kinderen als ze daar oud genoeg voor zijn. Het leven is geen sprookje en soms zijn er bepaalde fases waarin we elkaar extra nodig hebben als steun, als klaagmuur, om mee te lachen maar zeker ook om mee te kunnen huilen.

Ik ben iemand die altijd erg nieuwsgierig is geweest naar het menselijk lichaam. Als kind kon ik geen genoeg krijgen van de boeken bij ons thuis in de kast over ouder worden, van kind naar puber en naar volwassen en over de zwangerschap. Vooral het boek waarbij je de zwangere buik kon openen om te zien welke fase van de zwangerschap het was, een soort oei ik groei boek vond ik als kind erg interessant.

Later keek ik veel documentaires over sport, voeding en de wetenschap en psychologie achter deze onderwerpen.

Vanaf mijn 38e liep ik rond met vage klachten, vermoeidheid, onrust, emotioneel en mega veel maandelijks terugkerende klachten - PMS klachten. Zo heftig dat het meer op een griep leek dan op een menstruatie. Van binnen wist ik dat er iets speelde en daarom ben ik mij gaan verdiepen in onze hormonen. Met name Progesteron en Oestrogeen vond ik interessant, want ja deze twee "parasieten" gooien toch echt ons leven op zijn kop!

Meer leren over deze levensfase heeft mij ontzettend veel nieuwe inzichten gegeven. Ik kijk niet meer zo streng naar mezelf en probeer dingen veel meer te relativeren. Het voelt alsof ik eindelijk begrijp waarom mijn lichaam soms zo reageert – en dat geeft rust en ik geef mijn lichaam meer rust.

Mijn missie is om vrouwen van mijn leeftijd en ouder meer inzicht en herkenning te bieden. Niet alleen om klachten te bestrijden, maar vooral om te begrijpen wát er in ons lichaam gebeurt. Want als je die kennis hebt, kun je vaak zelf al stappen zetten om je beter te voelen – nog voordat je grijpt naar hormoontherapie of de anticonceptiepil.

Van overspannen naar ADHD?! – Mijn verhaal van misdiagnoses

Een jaar geleden dacht ik dat ik overspannen was. Ik voelde me somber, had weinig energie, was regelmatig onuitstaanbaar en niet alleen voor anderen maar vooral voor mijzelf, super emotioneel en mijn hoofd zat vol watten, afspraken vergeten, niet weten waarom je een kamer in loopt, vergeten wat je wilt zeggen tot zelfs volledige blackouts. De huisarts stuurde me door naar de praktijkondersteuner GGZ. Daar kreeg ik allerlei vragenlijsten, en niet veel later kreeg ik te horen dat ik een hoge score had op ADHD.

Volgens de uitslag worstelde ik hier waarschijnlijk al mijn hele leven mee, en dat dit verklaarde waarom ik me altijd een beetje “anders” had gevoeld. Het voelde alsof er ineens een levenslange diagnose op tafel lag. Vanuit daar moest ik door naar een psycholoog.

Zoals jullie ondertussen al wel weten, ik ben een vrouw van 40. Moeder van een dochter van 11. Een druk leven – hockeytraining, hockeywedstrijden, huishouden, ik had een zwaar intensieve baan, proberen om tussendoor nog met vriendinnen af te spreken, een overvolle agenda en dan ook nog proberen om te gaan sporten en fit te blijven. Ik ging altijd maar door, tot mijn lijf begon te protesteren en ik soms de controle over mijn emoties en gedachten verloor.

Dus na een aanvaring op mijn werk stortte ik in, en daar zat ik dan: moe, gespannen, emotioneel, overprikkeld. Soms uit het niets in tranen. En wat krijg je dan te horen van je omgeving? “Ik dacht dat jij niet van gedoe hield?”, "Je bent niet echt jezelf!" of “Zo ken ik jou helemaal niet?” "Kun je het allemaal nog wel aan?" "Het komt natuurlijk door het sporten, jij sport echt veel!" Alsof je van sporten (mijn uitlaatklep) ineens veranderd en niet meer die sterke vrouw bent die je altijd was. Door dit soort vragen ging ik mij alleen maar meer irriteren want ik was ergens diep van binnen nog steeds dezelfde maar ik was het gewoon even kwijt!

Na 3 a 4 slapeloze nachten, (die maandelijks terugkeerde) belde ik de huisarts.
En wat doet de huisarts bij het eerste telefoontje? Oxazepam. Oftewel: antidepressiva.

Met de woorden; “Neem een halfuurtje voor u gaat slapen maar een pilletje, dat haalt de scherpe randjes er af". Hoe makkelijk krijgen wij in Nederland antidepressiva? Met een telefoontje dus, alsof ze je adviseren een paracetamolletje te nemen.

Niet overspannen, maar hormonen

En dit is precies het punt: ik ben helemaal niet depressief. En ook niet overspannen van te hard werken, een drukke agenda, of van het sporten. Wat er speelt, is iets heel anders: mijn hormonen zijn met me aan de haal. Welkom in de wondere wereld van de peri-menopauze. 

Wist je dat dit al vanaf je 35e kan beginnen? Niemand die het je vertelt. Tot je ineens huilend voor de wasmachine staat omdat er weer drie vieze hockeysokken onder het vandaan kwamen, 

Hoe het voelt;

• Slapeloze nachten: om 3 uur ’s nachts klaarwakker, piekeren, verhoogde hartslag en badend in het zweet.
• Nachtelijk zweten: alsof je middenin de tropen woont, terwijl het buiten gewoon vriest.
• De week voor je ongesteld moet worden: denken dat je weg wilt van je gezin. Je partner irriteert je, je kinderen kun je wel achter het behang plakken. En het ergste? Je weet dat het niet echt zo voelt, maar op dat moment kun je het niet stoppen.
• Emoties all over the place: huilen of gillen om het minste of geringste, terwijl je jezelf hoort denken: “Doe normaal, dit ben jij helemaal niet.”
• Angstig: bang voor nieuwe dingen, bang voor verandering, alsof je ineens een versie van jezelf bent die niet durft wat je vroeger gewoon deed.
• Opgejaagd; de hele dag een hoge hartslag, het gevoel hebben dat je iets moet doen.
• Overprikkeling: verjaardagsfeestjes, etentjes of een avondje uit… je zou er gezellig moeten staan, maar liever zit je met een dekentje in een hoekje op de bank omdat het gewone leven je die week al leeggezogen heeft.
• Je uiterlijk: je voelt je lelijk, opgeblazen, grauw… en dan dat stemmetje: “Straks verlaat hij me nog voor een jongere versie.” Maar hé, laten we eerlijk zijn: dat zou eigenlijk dom zijn. Want dan mag hij over een paar jaar gewoon nóg een keer door dit circus heen. 😉

Vrouwen aan de antidepressiva 

En ik geloof echt dat ik niet de enige ben. Zóveel vrouwen van 35+ krijgen standaard antidepressiva voorgeschreven, terwijl het probleem gewoon in hun hormoonhuishouding zit.

• Je slaapt slecht → pilletje.
• Je voelt je labiel → pilletje.
• Je bent moe → pilletje.

Het is de makkelijke weg. Het is de weg naar een korte tijdelijke symptoombestrijding, maar het is geen oplossing voor het probleem; namelijk je hormonen. Dus zou een huisarts eerst moeten kijken naar je leeftijd en het échte gesprek aan moeten gaan – “zou dit misschien door je hormonen komen?”

Na koolhydraten en vetten nu eiwitten de vijand?!

Afgelopen week keek ik naar Eva Jinek, waar dokter Levi te gast was. Hij zei dat een mens zo’n 60 tot 80 gram eiwitten per dag nodig heeft en dat dit gemakkelijk uit gewone voeding te halen is. Dat klopt: het is haalbaar. Maar wat ik jammer vind, is dat veel mensen hierdoor gaan denken dat 60 tot 80 gram voor iedereen voldoende is. Terwijl er juist steeds meer wetenschappelijk bewijs is dat dit vaak te weinig is – zeker voor vrouwen vanaf hun 35e, en al helemaal tijdens de overgang.

Spierafbraak vanaf je 35e

Vanaf je 35e begint je spiermassa langzaam af te nemen. Bij vrouwen speelt dit nog sterker door hormonale veranderingen tijdens de menstruatie, pre-menopauze en overgang. Minder spiermassa betekent minder kracht, een trager metabolisme en uiteindelijk ook een groter risico op botontkalking. En precies daar spelen eiwitten een sleutelrol: ze helpen bij herstel, opbouw en het behoud van spieren.

“Het ligt niet aan de wijn (oké, soms wel): dit doen je hormonen met je”